Łysienie bliznowaciejące jest chorobą powodującą trwałą utratę włosów. W konsekwencji prowadzi do problemów psychicznych i zmniejszenia poczucia własnej wartości. Wynikiem tej choroby jest nieodwracalne zniszczenie komórek macierzystych mieszka włosowego, spowodowane naciekiem zapalnym.
Jak rozpoznać łysienie bliznowaciejące?
Diagnozę można postawić wtedy kiedy w obrazie kamery trychologicznej, w miejscach wyłysienia nie ma mieszków włosowych. Oprócz tego, przy aktywnych jeszcze mieszkach widoczny jest rumień okołomieszkowy, wynikający ze stanu zapalnego mieszka. W pierwszej kolejności atakowana jest okolica ciemieniowa, następnie ogniska choroby się poszerzają. Skóra dotknięta chorobą staje się błyszcząca, ścieńczała.. Cechą charakterystyczną jest pojawianie się pojedynczych kępek włosów, które układają się „objaw pędzla”. Ponadto może pojawiać się obrzęk, krosty, blizny zanikowe i przerostowe. Warto wykonać badanie histologiczne, które potwierdzi diagnozę.
Dlaczego dochodzi do powstawania blizn?
W etiologii łysienie bliznowaciejącego istotną rolę odgrywa błędna odpowiedź immunologiczna. Sporadycznie łysienie bliznowaciejące może pojawić się w przebiegu nieleczonego łysienia adrogenowego. Również stres może wyzwolić tego typu reakcję zapalną. Wyzwalaczami powyższej jednostki chorobowej mogą być leki, urazy oraz zakażenia. Szczególną rolę odgrywa zakażenie gronkowcem złocistym (Staphylococcus aureus), którego szczepy izoluje się ze skóry dotkniętej chorobą. Podejrzewa się, że u osoby chorej na łysienie bliznowaciejące następuje nieprawidłowa odpowiedź immunologiczna na infekcje gronkowcową. S. aureus produkuje bowiem toksyny „superantygeny” , które mogą tworzyć kompleksy z nieprawidłowymi antygenami klasy II, a to prowadzi do namnażania limfocytów T. Łysienie bliznowaciejące może być skutkiem wirusowego zapalenia wątroby typu B, przyjmowania leków przeciwdrgawkowych i cyklosporyny. Dodatkowo jednostkę chorobową może wywoływać promieniowanie jonizujące, urazy termiczne, uszkodzenia chemiczne i mechaniczne (np. ciągnięcie i wyrywanie włosów). Łysienie bliznowaciejące może być też zwiastunem obecności guzów i nowotworów. Znaleziono korelację między występowaniem łysienia bliznowaciejącego a guzami przerzutowymi, rakiem podstawnokomórkowym, guzami przydatków, rakiem kolczystokomórkowym, naczyniakami, chłoniakami i naciekami limfocytarnymi. Ponadto wyłysienie bliznowaciejące może być markerem tocznia rumieniowatego, pemfigoidu bliznowaciejącego, liszai płaskich, twardzinowych i zanikowych, łupieżu azbestowego oraz twardziny ograniczonej. Do chorób zakaźnych mogących zakończyć się łysieniem bliznowaciejącym zalicza się: czyraki i czyraczność, trąd, kiłę trzeciorzędową, półpasiec oraz zakażenia dermatofitami i wspomnianym wcześniej gronkowcem.
Łysienie bliznowaciejące jako proces nieodwracalny
Łysienie bliznowaciejące dotyka głównie kobiet pomiędzy 30 a 50 rokiem życia. Klinicznie jest to forma nieodwracalnej utraty włosa, charakteryzująca się całkowitym zanikiem ujść mieszków włosowych. W badaniu histologicznym wykazuje się zniszczenie mieszka włosowego i zastąpienie go tkanką włóknistą. Naukowcy nie są zgodni co do tego, czy łysienie bliznowaciejące to oddzielna jednostka chorobowa, czy też końcowe stadium innych dermatoz. Najważniejsza jest jak najszybsza diagnoza, która umożliwi zatrzymanie tego procesu oraz zapobiegnie dalszemu zanikaniu mieszków włosowych.
Przejdź do Instytutu Trychologii
Aleksandra Laszczak – trycholog, kosmetolog. Specjalista z zakresu diagnostyki i kuracji schorzeń skóry głowy i włosów. Instytut Trychologii EsteticDerm, Kraków
Comments are closed.